Savaşma! Sev!

Yine sözün bittiği noktaya geldik!

Tarih tekerrür ediyor…

Aynı oyun, aynı acılar, aynı kayıplar… devam ediyor.

Aynı sınavdan tekrar tekrar geçerek, acı çekerek, çektirerek…

Daha nereye kadar?

Dersimizi alana kadar!

“Kuşlar gibi uçmasını, balıklar gibi yüzmesini öğrendik ama kardeşçe yaşamayı öğrenemedik.”

Şu bir ömürlük dünyada, kaç yüzyıl daha geçmeli?

Ne kadar daha yaşamalı, aynı tarihi?

Kardeşçe yaşamayı becereceğiz mi?

Ne zaman?

Sevmeyi öğrendiğimiz zaman!

Doğayı ve tüm canlıları sevdiğimiz zaman!

Gerçek ve saf sevgiyi tanıdığımız zaman!

Koşulsuz ve içten sevdiğimiz zaman!

Salt sevdiklerimizi değil, gıcık olduklarımızı da tahammül edemediklerimizi de sevdiğimiz zaman!

Rakip veya düşman gördüklerimizi de sevdiğimiz zaman!

Başkasını “ama ile” değil, “her şeye rağmen” de değil, asıl “her şeyle beraber” sevdiğimiz zaman!

Sevginin iyileştirici, birleştirici ve şifa ile bütünleştirici etkisine inandığımız zaman!

Sevginin en büyük anlaşmazlıkları bile çözebileceğine inandığımız zaman!

Sevgiyi, kendimize saklamak yerine paylaşmaya başladığımız ve sevgi bolluğu yarattığımız zaman!

Kardeşçe yaşamayı becerebileceğiz…

“İnsan savaşın ne olduğunu ancak bittiği zaman anlar.”

Savaş, yüzyıllardır yer yüzünde son bulmamışsa eğer, ne olduğunu halen anlamamışız demektir.

Gelin, savaşı anlamak yerine, sevgiyi anlayalım!

Barcelona’dan sevgiler…

9 Mart 2022